صد افسوس

چه غمی بدتر از این بود

که یه روزی روی تابوت

ببرم حرمت عشق و

بدمش به دست یک رود

و بگم که حرمت ما

و تموم دلخوشی ها

مثل یک ساز شکسته بی صدا بود

تب و تاب و ناله ی غم زده ی تو

مثل برگه

که صداشو از سر خشم رها کرده

ولی گم شده تو گریه باد و

نمی دونه که شده بازیچه ی دنیای بی داد

چه کم از اون گل سرخی

که دلش خون و تنش سبزه

ولی غافل از این که تن پاییز به مرگش …

صد افسوس که می خنده

صد افسوس و صد افسوس و صد افسوس