با یادت

مستِ آنم که به میخانه روم با یادت

شاد و لا یعقل و جانانه روم با یادت

من که چون سائلِ شوریده ی عریان بودم

خیز و بنگر که چه شاهانه روم با یادت

از سرِ بی بدن و چشمِ پر از اشک مپرس

که جگر سوز و غریبانه روم با یادت

تو خداوندِ زمینی و به شکرانه ی عشق

هر شب و صبح به بتخانه روم با یادت

قصه ی سوختنم وردِ زبانِ همه شد

گردِ شمعِ تو چو پروانه روم با یادت

می هراسم که در این خوابگه قصه ی تو

به سراشیبی افسانه روم با یادت