سرودِ کهنه ی غم را بزن آسان
که امشب هیچ مخلوقی نمی خواند
خودت آئینه باش و خویش کتمان شو
در این پژمردگی ها گُل نمی ماند
خوشا شبهای یاران گردِ آتش ها
زمان بی رجعت است و کس نمی داند
در این عالم که شک زین کرده دوران را
تنی این اسب اسود را نمی راند
دلم بارانِ شب هنگام و سرگردان
به صبح و نور و هشیاری نمی بارد
مشو سربازِ غفلتها و آگه شو
که هر اندیشه خوشبختی نمی کارد
دیدگاهتان را بنویسید
به نام خدا
بهمن کیاست هستم
زاده ی کویرم
گه گاهی دست به
قلم می برم و گاهی
موسیقی می سازم
آثاری چنداز کارهایم
را در این وبسایت
به شما تقدیم می کنم
