هراسانم

هراسانم ز دنیایی

که ما را خود فرا می خواند و

شب هنگام ما را از دری می راند

هراسانم ز معشوقی

 که حتی تا کنون نامم نمی داند

ولی در خلوت دل قصه می خواند

هراسانم ز امیدی

که ما دلگرم آن هستیم

اما نقطه ی کوری است در رسوایی عالم

هراسانم ز دل هایی

که پر شور و پریشان است

که اینها عاقبت ما را جدا از خانه می سازد

هراسانم ز آن دستی

که خود می کارد و زان پس

به روی کشته های خود سرود مرگ می خواند

هراسانم ز نفس خویش

زیرا من گریز از توسنی هایش ندارم

من صدایی پشت دیوارم